Granny's Punkrock Days

zondag 1 maart 2015

Granny's Punkrock days

    

 Bij het Fort van Sjako vond ik een nieuwe uitgave van Red Rat. Toen ik jong en punk was kocht ik de eerste uitgave van Red Rat bij Atheneum Boekhandel. Het is een stripverhaal over een punkertje in de kraakwereld. En na 40 jaar lag er nu opeens een vervolg. De rat kijkt terug op zijn tienerjaren en vraagt zich af of hij wel juist gehandeld heeft. Natuurlijk is de conclusie positief. Eigenlijk doe ik dat ook, het zal wel bij de leeftijd horen om je tienerjaren te verheerlijken. Maar net als in de strip vraag ik mij af wat er over is van mijn idealen van toen.

Inmiddels loop ik naar de 60, woon in een mooi huis dat te groot voor mij is. Maar ik vind het wel makkelijk. Ik kan er nog steeds niet tegen om in het gareel in de massa te lopen en ik werk dus ook voor een klein bedrijf. Nu is dat kleine bedrijf overgenomen door een groot bedrijf dus bestaat bij mij de angst dat ik in een keurslijf wordt gedwongen. Ik vind dat ik eigenlijk mijn boodschappen op de markt moet doen en in de zelfstandige natuurwinkel. Maar ik ben zo gemakzuchtig om iedere week alles thuis te laten bezorgen. Ik vrees dat ik er pas aan toe kom om zelf boodschappen te gaan doen als ik met pensioen ga. Ik heb een auto maar die gebruik ik niet tenzij het niet anders kan. Niet uit principe, want ik rijd graag met iemand mee.  Maar ik heb een rothekel aan autorijden.

De enige rebelse daad die ik nog uitvoer is sporadisch een Random Act of Kindness. Maar de laatste tijd worden deze daden steeds minder Random en doe ik gewoon iets aardigs voor de buren of vrienden.

En gisteravond heb ik een pizza gegeten bij de Samenscholing, het laatste krakersbolwerk in Den Haag. Van dat soort dingen moet ik het tegenwoordig hebben.

 

                                                    *

Een weekend vrij abonnement van de NS leek me wel wat. Dan kon ik gratis reizen in het weekend, lekker eens naar Groningen of Maastricht. En ik ging toch 2 x per maand naar Amsterdam dus dat abonnement haalde ik er wel uit.

Het eerste weekend dat ik heb abonnement had, had ik met vriendinnen afgesproken. Het tweede weekend kwam mijn zus logeren en kon ik het abonnement weer niet gebruiken. Maar het derde weekend ging het gebeuren Nederland lag voor mij open, waar zou ik eens heengaan. Het enige dat ik kon bedenken was het Thijssepark in Amstelveen. Mijn ouders namen mij vroeger hier altijd mee naar toe, als kind rende ik dan door het park om bij de ingang te ontdekken dat mijn ouders in die tijd maar twee meter opgeschoten waren. Ze gingen namelijk ieder plantje dat ze tegenkwamen determineren. Tegen de tijd dat ik het helemaal zat was en al twintig rondjes had gerend, waren zij niet meer dan 50 meter van de ingang van het park. Toen ik in het park kwam herinnerde ik mij de ingang dan ook. Maar het bleek dat erachter een prachtig park was met waterpartijen en leuke bruggetjes.  Er stond een rekje met foldertjes. In het foldertje stond een kaartje getekend van een rondwandeling door 3 parken in  Amstelveen. Het Thijssepark werd verbonden met De Braak maar daar nam ik een verkeerde afslag en kwam ik op de straat terecht. Ik had natuurlijk even terug moeten lopen en verder kunnen gaan in het park maar ik word daar opstandig van. Als ik  dan eenmaal uit het park ben hoeft het van mij ook niet meer. Een soort fatalistisch gedrag. Of gewoon kinderachtig, zo je wilt. Maar ik liep dus een kwartier gewoon over de straat terug naar het beginpunt in plaats van het prachtige parklandschap van Amstelveen te genieten.

Na mijn mislukte parkentocht ging ik op de fiets door naar museum Jan. Ik was hier een maand geleden geweest om de tentoonstelling van Saskia Boelsums te bekijken. Ik heb thuis twee afdrukken van foto’s van haar aan de muur hangen. Ik was nog nooit naar een tentoonstelling van haar werk geweest, ik kende het alleen van internet en ik wou de originelen wel eens zien. Ik stond om 10.00 uur voor de deur van het museum. Het museum ging om 11.00 uur open. Maar toen was ik allang doorgefietst.

Vandaag zou ik het nogmaals proberen. Toen ik 400 meter van het museum was bedacht ik me dat ik niet gekeken had of de tentoonstelling nog liep, beetje suf. Maar nu fietste ik maar door, ik zou het later wel zien. Ik was nu om 10.40 bij het museum en ging op een bankje zitten. Op een ander bankje zat een oudere man die direct tegen mij begon te praten. Aan zijn stem te horen en aan zijn kleding te zien was hij behoorlijk gay. Hij was lichtelijk in paniek omdat er geen bord voor het museum stond met de openingstijden. Het museum zou toch wel opengaan vandaag, vroeg hij me. En welke tentoonstelling was er, en het was gelukkig niet zo warm vandaag als vorige week, wat voor weer zou het worden deze week? Ik besloot al snel dat ik nog maar een rondje door Amstelveen ging lopen want als ik naast deze man bleef zitten werd ik heel erg moe.

De tentoonstelling van Saskia Boelsums was nog te bezichtigen. Mijn afdruk hing er ook, maar veel helderder dan mijn kopie. Ik vond mijn donkere kopie eigenlijk wel spannender dan het origineel. Ik wou eigenlijk wel meer van haar werk in huis willen ophangen. Ik vergat te kijken of ze ook posters van haar werk verkochten. Nu moet ik er nog eens naar toe.


                                                                       *

Op de school of Life volgde ik deze zomer een Summerschool: Het roer om. We kregen ook huiswerk, zo moesten we een moodboard van onze droom maken en een rolmodel zoeken. Mijn droom was het schrijven van een boek als ik met onbetaald verlof was.

Het maken van moodboards vind ik heel leuk en zinvol. Ik heb er in het verleden altijd een gemaakt bij grote projecten. Maar nu kon ik helemaal geen passende plaatjes vinden. Misschien kwam het door mijn keuze aan tijdschriften. Ik had wat afgeschreven Girlz tijdschriften bij de bieb gekocht. Maar ook in de Sante en Libelle kwam ik alleen maar jonge mensen tegen op de foto’s. De hele maatschappij is gericht op jonge mensen. Vandaar dat ik zo’n moeite heb mij te identificeren met een ouder rolpatroon.

Ook had ik bij de bieb een Plus magazine geleend, maar dit is wel een heel erg bejaard blad. De Kampioen van de ANWB is er nog spannend bij. Maar op internet ging ik verder zoeken naar een maandblad en een rolmodel. Ik vond het maandblad Saar voor de 50+ vrouw en Joanna Lumley als rolmodel.

Het maandblad Saar bleek ook een podcast te hebben die ik meteen ging luisteren. Alleen krijgt een van de presentatrices van de podcast kanker en ik zag in de verdere afleveringen aangekondigd dat ze een doodskist koopt en afscheid gaat nemen. Dit vond ik iets te confronterend nu ik net mij aan het verzoenen was met mijn oudere leeftijd. Redelijk deprimerend ook.               

                                                                    *

 Ik heb net een Headspace meditatie gedaan. Het intro ging over verandering. Niets blijft hetzelfde. Ook je lichaam niet want steeds vernieuwen de cellen in je lichaam zich. Na een jaar zijn je nagels vervangen en al je haren op je hoofd. Ben jij dan nog dezelfde als een jaar geleden. Ook je stemmingen kunnen wisselen met de dag. Bestaat er dan eigenlijk wel een vaste identiteit. Of willen we dat alleen maar om een verhaal over onszelf te kunnen vertellen. Dat het logisch is dat we van punt A naar punt B komen in het leven. In mijn geval van iemand van middelbare leeftijd op weg naar bejaard. Een soort coming-of-age voor bejaarden.

Er zijn veel boeken geschreven over coming-of-age, maar zouden er ook veel boeken geschreven zijn over de overgangsfase naar bejaard zijn? Misschien gaat daar het boek Van oude mensen en dingen die voorbijgaan van Couperus wel over. Maar ik heb een hekel aan Couperus omdat de vrouwen in zijn boeken altijd hysterisch zijn en om het minste of geringste flauwvallen. Dus dat boek ga ik niet lezen. Misschien is er wel een Suske en Wiske over geschreven: De scootmobiel brigade of de Plaspil Politie.

                                                                *

Ik zag een bericht op Facebook staan dat de Death Kennedy’s naar de Melkweg kwamen. Althans hun logo dacht ik te herkennen. Dus ik tagde mijn ex en vroeg of we er samen naar toe zouden gaan. Toen kwam ik er achter dat het om het logo van  Crass ging. Een super idealistische punk band waar ik niet echt warm voor loop. Tja ik word natuurlijk ook een beetje seniel en laten we wel wezen, het is ook al 40 jaar geleden dat mensen met die logo’s op hun jas rondliepen.

Maar de ex vond het leuk en kocht meteen wat extra kaartjes voor vrienden van vroeger zodat we een heuse reünie konden houden in de Melkweg. Ook ik kocht maar een kaartje, al ging ik natuurlijk een beetje piepen dat het op maandagavond was en ik de volgende dag moest werken.

Tja ouder worden is natuurlijk ook tuttig worden, dat hoort er bij. En misschien komt er wel weer Corona en hoef ik niet te gaan.

                                                            *

Leek me wel leuk, een rondleiding door kasteel Duivenvoorde. Het was een speciaal, gratis arrangement voor museumjaarkaarthouders. En ik kon er op de fiets naar toe, dus het kostte me niets en het was een informatief en sportief uitje. Wat wil een mens nog meer?

De fietstocht was prachtig maar bij Duivenvoorde werd ik opgewacht door een lichtelijk overspannen vrijwilligster. Ze droeg een witte broek en een fleurige blouse met sjaaltje. Haar in een knotje. Het was duidelijk dat ze van plan was vandaag strak de leiding te nemen en dat het haar aan leidinggevende capaciteiten ontbrak. Ik werd gesommeerd buiten te wachten. Toen ik haar vroeg of ik misschien even naar de wc mocht raakte ze lichtelijk in paniek. Na enige beraadslaging met zichzelf mocht ik wel naar de wc maar moest ik beloven meteen daarna weer naar buiten te gaan omdat daar werd verzameld. Ik bleek de jongste van de museumjaarkaarthouders die op dit uitje waren afgekomen. De rest was allemaal zo’n tien jaar ouder dan mij. In die tien jaar hadden ze alle decorum laten varen. In korte broek en hemd waren ze op komen dagen. De outfits waren amper geschikt om op de camping naar de wc te gaan, je kon je er echt niet mee in het openbaar vertonen.

De overspannen vrijwilliger zie: ding, dong, ding dong, ding dong, ding dong. “Nou na 4 ding dongs en 5 minuten bent u eindelijk stil. We zijn met zoveel mensen dat ik u in 3 groepen ga indelen. Wacht, heeft u nog geen koffie gehad, ding dong ding dong, ik ga u nu in drie groepen indelen”. Natuurlijk kwam ik in haar groep terecht. Ik bleef gewoon zitten en negeerde haar stoïcijns. Ik ging gewoon met een andere gids mee. Wat kon ze doen, ding dong tegen me zeggen?

Maar wat was de rondleiding saai. Als ik eerder eens een studie van alle stadhouders gemaakt had en hun echtgenotes had ik alle mensen en jaartallen misschien beter kunnen plaatsen. Ze lieten in ieder geval zelf hun behang maken en bietensap porselein. Toen we een trap met lage treden ( dit voor de dames vroeger, zodat ze niet op hun jurken stapten) opliepen begon de rest van de groep te hijgen en puffen. Boven aangekomen moest de groep op adem komen. Ik besloot ter plekke de komende jaren te blijven sporten zodat ik over tien jaar tenminste een trap op kon lopen.

Op de site stond dat de rondleiding een uur zou duren, maar ik had pech. Pas na een uur en drie kwartier mocht ik weer op de fiets naar huis.